Thursday, December 6, 2018

HOME, WARMTH: THE COLD BLOODED DREAM OF KILLING


Bila kau ingat jalan pulang, tarik aku.
Aku selalu ingin pulang. Selalu. Tapi aku takut tempat itu bukan lagi tempat yang aku pernah kenal.

 Satu janji aku, bila aku pergi dan kau bahagia, aku akan paksa diri aku belajar untuk bahagia. Satu nama aku letak dalam bingkai doa, dalam kotak minda, dalam ruang rindu, dalam ejaan nama kau.
Aku rindu semua yang aku buang. Salah aku, aku telan kebenaran yang aku akan sentiasa sakitkan orang yang aku sayang.
Tapi, kalau dengan cara aku sakitkan kau baru kau akan belajar gembira, aku akan letakkan kau dalam sakit yang sementara ini.
Dengan perasaan aku pada kau ini, aku akan sakitkan kau. Dan aku akan sakitkan aku.

Kau tempat aku pulang. Aku rindu dengan keselesaan yang selama ini aku rasa akan kekal sampai kiamat. Cuma sebab aku tak mampu berani untuk luahkan rasa ini, aku terpaksa tanggung sakitnya menyakiti orang yang aku sayang, sakitnya cemburu, sakitnya rindu dan bayang kau yang memang berkeliaran dalam otak aku. Sampai kiamat.

Namun, kalau hari esok kita berjumpa dan kau beri tahu aku yang kau gembira tanpa aku dalam hidup kau, akulah manusia paling gembira dalam dunia. Bukankah itu cinta? Bila orang yang kau sayang bahagia, kau juga sama. Walaupun bahagia bukan bersama kau atau kerana kau.

Walaupun tempoh keselesaan itu bukan milik kita lagi, kau sentiasa akan ada aku. Mungkin aku tak bahagia tanpa kau. Celaru. Tapi aku bahagia untuk kau. Itu janji aku.